• Het Meesterplan

    24 nov 2017
  • De wedstrijden die Bunnik ’73 speelt tegen Jonathan voelen een beetje als een derby. Zeist is weliswaar geen onderdeel van de gemeente Bunnik, maar hemelsbreed liggen de twee clubs minder dan 3 kilometer uit elkaar, praktisch aan dezelfde weg. Met meer leden en meer velden is Jonathan een grotere club waar we stiekem (want we zeggen het natuurlijk niet hardop) misschien ook een beetje tegenop kijken. Een wedstrijd tegen willekeurig welk team van Jonathan is dan ook altijd extra beladen, zwaarder beladen dan een wedstrijd tegen bijvoorbeeld Houten of Aurora. Op deze koude en gure zaterdagmorgen van 18 november staan onze mannen ook nog eens precies 1 punt onder Jonathan, die op de derde plek in de competitie staan. De uitslag van vandaag maakt dus het verschil tussen een podiumplaats en een plek in de middenmoot. De belangen zijn groot: het gaat al lang niet meer alleen om winst of verlies, het is ook een strijd om aansluiting bij de top, om onze reputatie en ons aanzien als team en als club, en niet in de laatste plaats om het tevreden houden van de trouwe fans, die ook deze zaterdag weer in grote getalen zijn aangetreden en niet teleurgesteld mogen worden.
    De druk is hoog, maar hiervan is niets te zien bij de coaches. Zij werken hun wekelijkse voorbereiding routineus af zonder aan de spelers ook maar iets te laten merken van de enorme druk die ze voelen. Hun houding is zoals elke week professioneel: het gaat niet om hen, maar om de spelers. Na een uitgebreide tactiekbespreking in de kleedkamer wordt op het koude veld een gebalanceerde warming up uitgevoerd. De linies worden voorbereid op hun taak tijdens de wedstrijd, de keeper wordt ingespeeld en de coaches delen in een kort beraad vlak voor de wedstrijd hun feedback over de fysieke conditie van elke speler. De teamfysio behandelt nog snel wat spierpijn bij enkele spelers en strikt en passant nog wat veters. De coaches hebben deze competitiedag de beschikking over het volledige team, geen overbodige luxe tegen een tegenstander van formaat als Jonathan. Na een laatste motivationele speech kan de officieuze derby beginnen!
    Waar de coaches hun nervositeit en spanning goed hebben kunnen verbergen, lijken in de eerste minuten van de wedstrijd onze spelers wat nerveus te zijn. Passes komen niet scherp aan, er lijkt wat onduidelijkheid over posities, er wordt onnodig balverlies geleden. Jonathan krijgt wat kansen die stranden in onze verdediging, onze communicatie verloopt niet soepel. Maar dan gebeurt iets prachtigs: alsof ze een teken hebben gekregen laat Just op het middenveld een bal lopen, stapt Mats Leussink er over heen, maakt Kalle een schijnbeweging waardoor de tegenstander de bal denkt kwijt te zijn en loopt Mats Jansen in een rechte lijn áchter de aanvaller langs. De bal rolt richting ons doel, en hoewel Guy een vallende beweging maakt is voor de oplettende toeschouwer duidelijk te zien dat hij de bal bewust laat lopen. Wat een schiiterend hoogstandje van tactiek: we staan het grote Jonathan in de tiende minuut toe een doelpunt te maken! Een door de coaches vernuftig uitgedacht plan dat als een geoliede machine door het team werd uitgevoerd: we duwen Jonathan vroeg in de wedstrijd in de illusie dat ze deze wedstrijd kunnen winnen, hoe briljant! De coaches hebben er goed aan gedaan de toeschouwers niet in te lichten over dit meesterplan, die blijven het team hardgrondig aanmoedigen tot de rust waardoor spelers en toeschouwers van Jonathan geen argwaan krijgen.
    Na de rust treedt het plan in werking: Jonathan leunt achterover, is ervan overtuigd dat ze deze wedstrijd gaan winnen, is minder scherp en minder gedreven. En dan gebeurt waar de coaches op hadden gerekend: Sami speelt niet 1 maar 2 spelers op weergaloze wijze uit aan de rechterkant, speelt de bal af, er wordt verwarring gecreerd voor het doel van de tegenstander, Just schiet op doel, de bal kaatst terug, Dim houdt het hoofd koel en scoort uit de kluts! De spelers reageren gelaten, dit was natuurlijk het plan en het plan is nog niet helemaal volledig, dus er is nog weinig reden tot juichen. We zijn langszij, maar de opdracht van de coaches was: erop en erover! Direct na de gelijkmaker begint de jacht op het winnende doelpunt. De passes zijn strak, de communicatie is helder, de driehoekjes worden perfect uitgevoerd, de jongens van Jonathan worden kinderlijk eenvoudig uitgespeeld en de druk wordt maximaal opgevoerd. De wedstrijd wordt gespeeld op de helft van Jonathan, eventueel doorgebroken spelers worden door Mats ‘De Stofzuiger’ Jansen vakkundig van de bal gelopen en hij vormt samen met Kalle een soort muur waar Jonathan geregeld en zonder succes tegenop loopt. Er worden aan de lopende band corners gecreerd en Jonathan’s keeper heeft grote moeite om de onophoudelijke stroom schoten op doel tegen te houden. Thom’s rechterbeen vuurt een aantal schoten af die de paal raken of net het doel missen, maar halverwege de tweede helft is het raak: cornerspecialist Loek neemt een corner van links, legt de bal precies op de voet van Dim, die niet aarzelt en de bal hard achter de keeper schiet. Het meesterplan is compleet: Bunnik ’73 leidt de wedstrijd met 2-1!
    Aan de kant van Jonathan is de chaos compleet, de keeper heeft het gehad en stopt ermee. De Jonathan mannen lopen ontredderd over het veld en proberen met alle macht te voorkomen dat onze mannen nog vaker scoren. Dit lukt, en dat is een hele prestatie van Jonathan want onze JO10-2 is op stoom. De wedstrijd wordt afgefloten, we hebben gewonnen! De ontlading is groot, het team heeft een geweldige prestatie neergezet en viert het succes uitgelaten. High-fives en dabs (spreek uit: deps) worden rondom uitgewisseld tussen spelers, coaches en toeschouwers. Plichtsgetrouw worden er nog penalties genomen en mag ook de afgehaakte keeper aanleggen voor een schot op doel. Sportief krijgen de spelers van aartsrivaal Jonathan nog een warme hand, maar daarna keren ze met lege handen terug naar Zeist, want: we hebben gewonnen!